εις των βατών το άβατον - σελίδα 40

  
          'Εχει το στήθος σου δροσιά.

          Δροσιά του φθινοπώρου έχει,
          ίσα με κείνην που ξεγέλασε τη μυγδαλιά.

          Τη φουκαριάρα, σαν κι εμένανε,
                                               π' ανθίσαμε.