Η ΑΝΤΙΠΑΘΕΙΑ ΄Οταν μπήκα στο γραφείο της ένοιωσα αντιπάθεια. Ξέρεις η αντιπάθεια είναι ένα συναίσθημα περίεργο. Μερικές φορές δεν δημιουργείται άμεσα από το πρόσωπο που στην προκαλεί, αλλά είναι η συνισταμένη πολλών παραγόντων : - Τα γεγονότα που προηγήθηκαν της συνάντησης ας πούμε. Μιά σύγχυση, ένας καβγάς, κάτι στραβό στη δουλειά σου.΄Ολα στο κεφάλι σου μέσα πάλλονται χωρίς ειρμό, και κατασκευάζουν προδιάθεση κακή και ανισόρροπη. - ΄Ενας μουντός, μελαγχολικός καιρός. Το περπάτημα υπό αυτές τις συνθήκες χαρίζει απλόχερα ψυχοπλάκωμα, υπέρταση, εκνευρισμό. Οι σφυγμοί σου βαράνε κόκκινο και με φανερή απόγνωση αναζητάς λίγο ήλιο ή κομματάκι γαλάζιο. - Ο χώρος της συνάντησης. ΄Ενας βαριά διακοσμημένος, κακόγουστος χώρος. Τα μπαρόκ έπιπλα σε πνίγουνε, τα κακά αντίγραφα ζωγράφων της αναγέννησης σε ανακατεύουν, και οι βαμμένοι σκούροι τοίχοι φουντώνουν απελπισίες. - Και τέλος το πρόσωπο. Μία πανέμορφη κοπέλα, ψηλή, καλλίγραμη, χαμογελαστή. ΄Ενα κινηματογραφικό καρρέ, μία φωτογραφία καλλιτεχνική, ένα πορτραίτο που είναι από μόνο του μουσική. Και σου λέει: « Αργήσατε ! ». ΄Αμεσο συναίσθημα η αντιπάθεια. Σου λέει κάτι απλό και αληθινό ( γιατί όντως άργησες ), μα είναι μία κουβέντα που δεν θα ήθελες να ακούσεις. ΄Εχεις την απαίτηση από την απέναντί σου να ξέρει τά σώψυχά σου, ν’ αντιλαμβάνεται την ψυχολογική σου κατάσταση μετά από όσα έχουν προηγηθεί, να μαντεύει τους κακούς σου δαίμονες. Απαιτείς κάτι πιό ανάλαφρο και συμπονετικό. Κάτι φιλικό. Κάτι γλυκόπιοτο. « Αργήσατε ! » μου είπε χαμογελαστά. « ¶ει, χέσου ! » απάντησα, και βρόντησα την πόρτα βγαίνοντας. 
επιστροφή |